Kimler hikâye dinlemeyi sever?
Sanırım nerdeyse hepimiz. Küçüklüğümüzden beri masal dinleyerek büyüdüğümüzden olsa gerek… Gözlerimizi kapar, farklı âlemlere yolculuk yapardık. Yaratıcılığımızın konuştuğu anlar âdeta paha biçilmezdi. Zaman zaman kahramanlardan biri haline geldiğimiz de sıklıkla vaki olurdu. Hem sonrasında hepsinde son derece değerli alınması gereken bir ders vardı.
Şimdi birer yetişkin olduk. Değişen bir şey yok. Hala hikâyelere bayılıyoruz. Bu yüzden eğitim dünyasında giderek daha çok kullanılan bir yöntem haline geldi hikâye anlatma tekniği. Kimse kendi üzerinden bir şey öğrenmek istemiyor, “ego” ister istemez savunma stratejisi kuruyor. Anlatılan hikâye ise ders verilenin egosunu serbest bırakıyor, kişi istediği kadar kendini hikâyeyle özdeşleştiriyor ve istediği kadarını alıyor.
Zaten hayatta da öyle değil mi? Herkes bu dünyaya misafir ve herkes yine ancak almaya açık olduğu kadarını (mal-mülk, para-pul, bilinç seviyesi-farkındalık, sevgi-ilgi-değer…) alıyor günün sonunda… Şimdi sıra hikâyelerde…
SABIR
Uzakdoğu savunma sporlarıyla uğraşan bir kişi hocasını görmeye gider, hocası ile karşılıklı çay içerlerken içeri gelen hizmetli bir zarf uzatır hocaya, uzaklardaki kızından mektubu vardır. Hoca zarfı bir kenara bırakır. Bu hareketi, öğrencisinin epey dikkatini çeker, ertesi gün derste dayanamayıp soluğu hocanın yanında alır:
– Hocam gösterdiğiniz nezaket beni âdeta büyüledi, yanımda zarfı açmak istememeniz, ben olsam dayanamaz, anında açıp okurdum.
Hoca kibarca yanıtlar;
– Siz yanımda olduğunuz için böyle davranmış değilim, siz olmasaydınız da aynı şeyi yapardım, ne zamandır beklediğim bir mektuptu, ertesi gün tadına vara vara yapmak istedim sadece.
Öğrencinin hayreti katlanır;
– Bu nasıl bir sabır?
– Küçük şeylerde sabır gösteremezse kişi, büyük olaylar karşısında nasıl sergileyebilir insan?”
Kıssadan hisse… En ulvî sınavlardan biri değil midir zaten sabır? Belki sonuç ve fayda odaklı olmak yerine biraz süreç odaklı olabilsek, sabır yolunda tekâmülümüz hızlanır…
SÜREÇ ODAKLI OLABİLMEK
Usta’nın biri kendisine gelenlere tek tek sorar;
-Bana ne için geldiniz?
Herkes farklı farklı yanıtlar;
– Bilgeliğiniz ve rehberliğinizden faydalanmaya geldim.
– Sığınmak için geldim.
– Beni kutsamanız için geldim.
– Günahlarımdan kurtulmaya geldim.
– Kendimi senin vasıtanla tanıyorum.
– Geldim çünkü sen benim Gurumsun.
– Çünkü beni çağırdınız.
– Arınmak için geldim.
Küçük bir çocuk Ustaya dans ederek yanaşmış ve eğilerek ‘Seni seviyorum ve seninle oynamaya geldim!’ der.
Usta bir hayli güler, yanıt çok hoşuna gitmiştir. Böylelikle her iki çocuk arasında çok uzun ömürlü olacak bir bağ oluşur.
Hayatı çocuklar gibi bir oyun tadında görebilsek ne güzel olurdu? Neler değişirdi o zaman hayatımızda? Nasıl oyuncular olurduk? Hâlâ bu kadar sonuç odaklı olabilir miydik? Oyun oynarken bakın çocuklar tamamen o andadırlar. Anın getirdiklerini yaşarlar…
Sanırım yaşamı oyun gibi görebilmek hayata bakışımızla bir hayli alâkalı, “Hayat sizin için nedir?” desem nasıl tanımlarsınız, “Hayat zordur, sınavdır, haksızlıklarla doludur…”. Haydi ne duruyorsunuz, alın kâğıdı elinize. Bakış açımızı biz değiştirmez isek kim değiştirebilir? Şimdi de bakış açısına dair bir hikâye…
BAKIŞ AÇIŞI
Picasso bir gün trende yolculuk ederken yanında oturan kadın ona bakar, gülümser ve şöyle der, “Sizinle tanışmaktan çok memnun oldum, ancak resimlerinizi hiç beğenmiyorum.” Picasso “Neden?” diye sorar. Kadın “Keşke biraz daha realist olsaydınız” der. Picasso “Ne demek istediğinizi anlamadım” der. Kadın “Bakın göstereceğim” diyerek cüzdanından kocasının resmini çıkarır “Bakın işte bu fotoğraf, kocamın fotoğrafı, işte mesela bu gerçekçi” der. Picasso gülümseyerek yanıtlar “Bence kocanız çok küçük ve düz.”
Her olayda olumlu bir yan bulabilmek ne güzel… Daha mutlu olmaz mı insan? Sahi mutluluk nedir? Son hikâyemiz de mutluluğa dair olsun o zaman…
MUTLULUK
Usta’nın birine öğrencisi sorar:
– Mutluluk nedir hocam?
Hoca gülerek yanıtlar:
– Cahili ikna etmeye çalışmamak.
Öğrenci şaşkındır, onca sene sen gel meditasyon yap, inzivalara git, ruhunu terbiye etmeye çalış, bu kadar basit midir? Olacak iş mi?
– Hocam, emin misiniz? Bu kadar basit olamaz.
Hoca gülerek yanıtlar;
– Pekiyi…
Kıssadan hisse… Ben hikâyelerde kendi gördüklerimi paylaştım, dileyen dilediğini çıkarabilir elbette. Taktir sizin yorum sizin. Hikâye kavramının güzelliği, bilenler bilir işte tam da bu noktada…
Şeyda Bodur
