|
Ankara’da sadece bir tane mahalle vardı.
O mahallede sadece sen vardın.
Bütün yollar sana bağlanırdı.
Ne zaman Sana gelmeye kalksam
sokaklar karışırdı.
Sen labirentin gizemiydin
Seni bulmak isterken ben kaybolurdum.
Senin serçelerin vardı
Ben ekmek ıslatınca kaçarlardı.
Senin çiçeklerin vardı
Ben sulayınca solarlardı.
Senin şarkıların vardı
Ben dinleyince susarlardı.
Ben Ankara’yı sen sanırdım
Sen olmazsan Ankara büyür
kocaman olur diye korkardım.
Ben hala Ankara’dayım
Ve Ankara hala çok soğuk.
Sevgimi acıtan kışından soğuk sağarım.
Üstüme ölü toprağı serpilmiş gibi ağırım.
Alışmalıyım sen yoksun ya,
Ankara’nın ısınası da yok.
Sen yoksun ya, toprağın can veresi
can alası da yok.
Sen yoksun ya Ankara yok.
Hangi köyü kent yaptıysan oraya geleyim.
Sensiz dünyanın merkezi yok.
(Ankara 2004)
Lokman Kaya
|
