Bilmediğim yerler huzursuz ederdi beni.
Şimdi anladım! Bildiğimi bile bilememişim hiç.
Yattığım oda, yürüdüğüm sokak, gezdiğim bahçe,
Her sabah gülümsediğim komşu, eş, dost…
Tutunmamışım da hiç, sığınmışım onlara.
Çünkü korkuyla yaklaştım hep yalnızlıklara,
Üryan geldiğim dünyaya.
Dünya da savurdu beni oradan oraya.
Ama ben öğrendim artık tutunmayı.
Aldım karşıma rüzgarı.
Artık dedim yıkamazsın beni!
Çünkü çoktan diktim bileklerimi.
Bir kuş açtı üzerinde, anka misali.
Ne bir ses var artık ne de yara izi.
Şimdilerde,
Yağmasam da gürlüyorum.
Giderek güçleniyorum.
Ey güçsüzü yıkıp güçlüye keyif rüzgarlarıyla esen hayat!
Ben artık hiçbir dala ihtiyaç duymadan dimdik açan bir kaktüs gibiyim.
Dikenlerim yalnız kendime…
Haydi yık şimdi yıkabilirsen!
SEVAL USLU
