Martılar uçuyor gecenin karanlığında.
Sessizlik yırtılıyor birer ikişer.
Bir martı uçarken, ay ışığı taşıyor kanatlarında.
Umuda çarpıyor acılı yüreği.
Yıldızları küstüren geceye inat,
Kasveti süpürüyor bulutların ardına.
Sonra; tutuluyor bir Galata sevdasına,
Durmadan dönüyor etrafında,
Bir gece kuşu yalnız başına.
Geceye sunmak için hediyesini,
Atıyor ay ışığını kanatlarından.
Belki de, arınmak için gecenin korkusundan.
Biraz geceye biraz da denize,
Yakamozları besliyor sevabı kendine.
Ötüşüyor birkaç martı.
Sohbetin dibine vuruyorlar.
Biraz şundan biraz bundan
Belki de, biraz da bizden konuşuyorlar.
Gecenin karanlığına ağıt yakıyorlar.
“Ah! Şu insanlar” diye hayıflanıyorlar.
Martı olup uçamadılar, hep aynı yere kondular.
Dünyaya kuşbakışı bakamadılar,
Güzelliğini bir türlü anlamadılar…
Cüneyt Aras/18.06.2018
Şairin instagram hesabı
