Kelimelerin Gücü Adına

İnsanız.
Konuşarak anlaşırız.
Harf kullanır, kelime yaratırız.
Birleştirir, cümle kurarız.
Dağıtır, anlam bozarız.

Bazen basit olmak güzeldir,
Bazen de namütenahi bir giriftlik ararız.
Ya da Türk Dil Kurumu gibi yeniden tanımlar,
Oturgaçlı götürgeçte yolculuğa çıkarız.

Kelimeleri seçmeye yeni başlayan bir çocuk gibi:
Bazen hata yaparız.
Bazen ne yaptığımızı anlamaz,
Bazen de “keşke dilin kemiği olsa” diye ahlarız, yanarız.

Kelimelerdir bizi anlatan.
Belki de bizi biz yapan.
Cümlemize anlam katan.
Dilimizde dolanan,
Ruhumuzdan evrene yol bulan.

Nazik, tatlı, sıcak, samimi, kaba ve küstah…

Mesajlarımız var kelimelerle,
Kelimeler fazla, hatta harflerle.
Sonsuz değil hakkımız,
Karakter sınırlarımız var şu yeni alem de.
Derdini anlatacaksın yüz kırk  karakterle.
En anlamlısından,
Ya da  yaratıcı ve parlak görünenlerinden hem de.

İfadenin kalıbına uyan elbisedir işte o cümle,
İstemenin efsununa uyan kapı kilididir belki o güzel kelime.
Yılanı deliğinden çıkartan güzellik de odur belki bir yerde.

Harf, kelime, cümle…

Bizi biz yapan, her şey.
Hayat oyuncağımız, eğlencemiz,
İçimiz, dışımız.
Derdimiz, sevincimiz, kinimiz, acımız,
Sancımız belki de ilacımız.
Aslında tek ve yegane, kendimiz.

Biz,
Fikrimiz,
Hayatımız,
Kelimelerimiz…

Yunus Baran